Wij mensen zijn geneigd stress te vermijden. Op diverse scholen begeleid ik veranderprocessen. Veranderprocessen leiden in een team allemaal tot stress en spanning, tot misschien angst voor het nieuwe, of dit nou over een nieuwe schooldirecteur gaat, over het ontwikkelen van een professionele werk cultuur of over de invoering van een nieuwe methode.
We zijn geneigd om in onze schelp te blijven, in plaats van ons te ontdoen van een te krap geworden omhulsel en ons te beseffen: ‘we willen vooruit!’ Een kreeft vermijdt niet. Een kreeft gaat niet zoals wij naar de dokter, voor een medicijn om geen stress of angst te ervaren: voor een kreeft is stress de uitgelezen stimulans om te groeien.
Ik heb het filmpje hieronder bij een MT-sessie laten zien, en samen stoeiden we met deze metafoor. Hoe kunnen we de opgelopen spanningen vertalen naar groei? Wat gebeurt er als we de spanningen leren zien als een nieuw startpunt, wat hebben we nodig om ons te ontdoen van onze schelp? En wat zou een ‘ruimere’ schelp ons opleveren?
Een spannende sessie, het loswrikken en loskomen van de schelp, dat schuurt. Het is eng om te delen wat je werkelijk beleeft. Om onder woorden te brengen wat je eigenlijk allang weet. We kregen, hoe spannend ook, in het MT-team boven tafel waar een aantal angels zaten. En zelden hebben we zo’n eerlijke sessie gehad.
Een van de MT-leden liet mij een week later weten dat hij op zoek ging naar een nieuwe schelp: hij blikte terug op een waardevolle sessie en durfde eindelijk onder ogen te zien dat het tijd was voor verandering! Daar wacht een nieuwe school, waar hij goed bij zal passen, en waar hij de metafoor goed zal kunnen gebruiken als ze ook daar met veranderingen bezig zijn. Ik neem me voor op zijn afscheid kreeftensoep mee te nemen, nooit gehad namelijk, en daar samen van te proeven, symbolisch.
Rabbi dr. Abraham Twerski Speaking about responding to stress
