Waarom zou dat kunnen zijn, dat wij leren als beangstigend of spannend kunnen ervaren? Kan je je nog herinneren dat je zelf voor de eerste keer naar zwemles ging? Of voor de eerste keer naar school? Wat deed de omgeving voor jou? En wat zijn je eerste herinneringen aan je juf of meester? Waren broers of zusjes je al voorgegaan of was jij de eerste uit het gezin die deze nieuwe ervaring instapte?
Ieder leren is eigenlijk een vorm van herkaderen. Door nieuwe kaders te creëren komen we in een nieuw gebied om nieuw gedrag te ontwikkelen. Een uitgangspunt vanuit de Transactionele Analyse is, dat ieder mens het vermogen heeft om te denken en om te veranderen. Iets nieuws bijleren verandert het perspectief op het leven en geeft weer nieuwe mogelijkheden.
Maar stel nou, dat één van je ouders, door eigen historie, helemaal niet zo van veranderen houdt en liever heeft dat alles bij hetzelfde blijft. Dat levert een andere kijk op het leven en ontwikkelen op, dan als kinderen meekrijgen dat alle veranderingen nieuwe, boeiende ervaringen kunnen opleveren.
Ieder kind heeft een eigen beeld (imprint) over nieuwe dingen aangaan en hoe comfortabel dat is. Als de stappen in leerprocessen te groot zijn, hoe veilig is het dan nog om tot een nieuwe stap te komen? Als leren en ontwikkelen als erg spannend wordt ervaren kan het ervoor zorgen dat we te veel in onze comfortzone blijven. We hebben om nieuwe ervaringen op te doen nodig uit deze zone te stappen of daartoe uitgenodigd te worden. En hoe wenselijk is het dan dat bij het oefenen van nieuw gedrag er iemand is die ons aanmoedigt, vertrouwen in ons heeft, ons prijst (strookt) of ons een handje helpt.
Hoe zou het hondje in het filmpje zich verder hebben ontwikkeld als zijn baasje hem in het zwembad had geduwd? Of hoe zou het zich hebben gevoeld ten opzichte van water als zijn baasje hem krampachtig had weggehouden van het water?
Wat mooi dat deze hond vanuit zijn comfortzone de tijd krijgt om rustig het nieuwe concept ‘water’ te verkennen en in eigen tempo onder begeleiding van zijn aanmoedigende en geduldige baasje in de experimenteer-zone kan glijden. En natuurlijk, de eerste zwembewegingen zijn nog onhandig. Oefening baart kunst, toch? En als het veilig genoeg blijft, kan dit hondje zich vrij ontwikkelen in het water om uiteindelijk een ervaren zwemmer te worden. En zo wordt die eerst zo spannende experimenteer-fase weer een comfortzone. En zo groeien en ontwikkelen kinderen door!
